Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
oprawny — «osadzony, ujęty w ramy, oprawiony; o książkach, albumach itp.: mający twardą okładkę» Drogie kamienie oprawne w złoto … Słownik języka polskiego
aresztant — m IV, DB. a, Ms. aresztantncie; lm M. aresztantnci, DB. ów przestarz. «człowiek osadzony w areszcie; aresztowany» … Słownik języka polskiego
cewka — ż III, CMs. cewkawce; lm D. cewkawek 1. rzad. «rurka» 2. anat. «przewód, naczynie przewodzące w kształcie rurki w organizmie ludzkim i zwierzęcym» Cewka moczowa, łzowa. Cewka wydalnicza (np. u owadów). 3. bot. cewki «martwe, wydłużone komórki o… … Słownik języka polskiego
dłutownik — m III, D. a, N. dłutownikkiem; lm M. i techn. «osadzony na krótkim trzonku dwuręczny młot o trójkątnym, schodkowanym ostrzu, służący do dłutowania powierzchni kamieni» … Słownik języka polskiego
dno — n III, Ms. dnie; lm D. den 1. «dolna powierzchnia naturalnego lub sztucznego wgłębienia w skorupie ziemskiej, wypełnionego wodą lub wolnego od niej, najniższa warstwa, spód tego wgłębienia» Dno basenu, jeziora, kanału, morza, rzeki. Dno doliny,… … Słownik języka polskiego
drąg — m III, D. a, N. drąggiem; lm M. i «długi, gruby kij drewniany albo metalowy» Drąg żelazny, metalowy, drewniany. Drąg do podpierania czegoś. ∆ techn. Drąg tłokowy «element wolnoobrotowej maszyny tłokowej (np. parowego silnika tłokowego) w postaci… … Słownik języka polskiego
drzewce — n I; lm D. drzewc 1. «drewniany drążek będący trzonem, np. sztandaru, kosy, dzidy; drewniana część niektórych przedmiotów, służąca do umocowania, obsadzania innych ich części» Drzewce sztandaru, strzelby. Topór osadzony na krótkim drzewcu. 2.… … Słownik języka polskiego
eoliczny — geol. «dokonany przez wiatr; osadzony, nawiany przez wiatr» Eoliczne formacje, formy, osady. Eoliczna erozja. Eoliczne procesy. ‹od imienia gr. boga wiatrów› … Słownik języka polskiego
grafion — m IV, D. u, Ms. grafionnie; lm M. y «przyrząd rysunkowy osadzony na trzonku lub ramieniu cyrkla służący do wyciągania linii tuszem na rysunkach technicznych» ‹gr.› … Słownik języka polskiego
kamerton — m IV, D. u, Ms. kamertonnie; lm M. y 1. muz. «dźwięk wzorcowy o ściśle ustalonej wysokości, według którego stroi się instrumenty muzyczne» 2. muz. «przyrząd wydający wzorcową wysokość dźwięku strojowego, zwykle widełki strojowe, pręt stalowy… … Słownik języka polskiego
